Levamos máis dun mes de confinamento e sen dúbida, unhas das máis afectadas por este peche foron as crianzas. Novos xogos, novas rutinas, novas tarefas, novos usos do espazo, novas compañeiras de xogo, no mellor dos casos, as adultas ou a soidade.
Alicerces colleu un par de días de vacacións, e moi a pesar do seu acompañante visitou algúns bens culturais, entre eles dous castros nos que se fixeron senllos proxectos de revalorización, posta en valor, recuperación ou como diaño se chame arranxar un xacemento arqueolóxico, explicalo e axeital
Francisco Largo Caballero, o Lenin español, morreu en 1946 na clínica de Lyautey (París) aos 76 anos de idade. A súa precaria saúde non se recuperara tras pasar dous anos no campo de concentración nazi de Sachsenhausen, onde foi recluido despois de ser detido na Francia ocupada.
Todo o que cheire a paleolítico está de moda: Atapuerca, Cova Eirós, o alcalde de Valladolid…Neste contexto de nostalxia do pasado, o último grito das dietas (tras a da alcachofa, a Dunkan,…a do cucurucho -perdón polo meu eu groseiro que aproveita calquera fenda para asomar-,…) é a denominada pal
E alá fun eu a ver o novo Centro de Interpretación do Mundo Romano en Vigo, cámara en man e augurando unha visita express (os meus fillos preferían ir a xogar ao balón).
Ano 1513, Florencia. Nicolás Maquiavelo, o pobre, deu cos seus ósos no cárcere acusado de conspirar contra a poderosa familia dos Medici (as circunstancias non están moi claras, seica escribiu un tuit que non foi do agrado desta poderosa familia florentina.
Hai uns días falaba cun grupo de xente sobre o drama que están a vivir moitas persoas por non poder pagar as súas hipotecas, e a conversa desembocou nos manidos tópicos de que todo o mundo quería ser propietario, de que a xente vivira por riba das súas posibilidades, bla, bla, bla.
Non se me ocorren moitas obras literarias que teñan á arqueoloxía como fío condutor. Quizais a referencia literaria por antonomasia sobre o mundo da arqueoloxía no estado español sexa “El Tesoro” de Miguel Delibes.
En xaneiro de 1975 o Ministerio de Gobernación, no seu documento interno Plan Barrios, catalogou como perigoso e subversivo ao barrio de Coia –xunto aos tamén barrios vigueses de Calvario e Ribadavia-.
PRIMEIRO TITULAR. Corpo dunha noticia nun xornal vigués: “…Como se esperaba, las excavaciones realizadas en la calle II República no ofrecieron ningún yacimiento relevante, por lo que se levanta la caución (sic) arqueológica y ya se pueden iniciar los trabajos…”.
O outro día maxinabamos sobre cal era á lóxica que levaba a xente a consumir cultura -que mal soan esas as dúas palabras na mesma frase- e a visitar museos, edificios históricos,… e chegabamos a conclusión (non sei por que falo en plural, cada quen que saque as súas) de que unha das principais ra
