Ao longo da miña vida profesional xa fun quen de escoitar varias veces esa frase: cando entra en conflito a conservación dun ben arqueolóxico cunha nova infraestrutura, cando hai un investimento público destinado ao patrimonio que parece esaxerado, cando poñemos o grito no ceo denunciando algunha

Cando asisto á presentación dalgún centro de interpretación, aula didáctica, museo, etc, sempre temo o peor: entrar nun gran videoxogo no cal hai que empurrar pancas, cheirar aromas, pulsar botóns en paneis para que se acendan e apaguen luces,… Isto último si que me gusta, síntome un pequeno deus

E eu que pensaba que estas cousas xa non pasaban…. Home, a estas alturas de partido daba por sentado que o de poñer somieres metálicos pechando as leiras, ou facer engadidos de ladrillo e uralita en vivendas rurais xa estaba superado.

Dende agora ata nova orde, este blog queda secuestrado mentres esperamos a chegada da autoridade competente.

Hai uns 4000 anos, nos momentos finais do III milenio a.C. e comezos do II, xurde no Noroeste da Península Ibérica un foco orixinal do que hoxe nós consideraríamos “arte”, aínda que quen o fixo, evidentemente, non o xulgara como tal: a arte rupestre.